شعر از مولانا جلال الدین محمد بلخی (مولوی)
.............
چه تدبیر ای مسلمانان که من خود را نمی دانم
نه ترسا نه یهودم من، نه گبرم نه مسلمانم
نه شرقیم نه غربیم نه بریم نه بحریم
نه از کان طبیعیم، نه از افلاک گردانم
نه از خاکم، نه از آبم، نه از بادم، نه از آتش
نه از عرشم، نه از فرشم، نه از کونم، نه از کانم
نه از هندم، نه از چینم، نه از بُلغار و سَقسینم
نه از مُلک عراقینم، نه از خاک خراسانم
نه از دنیا، نه از عُقبی، نه از جنّت، نه از دوزخ
نه از آدم، نه از حوا، نه از فردوس و رضوانم
مکانم لامکان باشد، نشانم بی نشان باشد
نه تن باشد نه جان باشد، که من ازجان جانانم
دوئی از خود بِدَر کردم یکی دیدم دو عالم را
یکی جویم یکی دانم یکی بینم یکی خوانم
«هُوَالاوّل هُوَالآخِر هُوَالظّاهر هُوَالباطن»
به جز «یا هو» و یا «مَن هو» کسی دیگر نمی دانم
ز جام عشق سرمستم دو عالم رفته از دستم
به جز رندی و قـلّاشی نباشد هیچ سامانم
اگر در عمر خود روزی دمی بی تو برآوردم
از آن وقت و از آن ساعت ز عمر خود پشیمانم
اگر دستم رسد روزی دمی با تو در این خلوت
دو عالم زیر پای آرم همی دستی برافشانم
اَلا ای شمس تبریزی!چنین مستم در این عالم
که جز رندی و قلـّاشی دگر چیزی نمی دانم!
توضیحات:
1-شعر از مولوی؛ عارف و شاعرقرن هفتم(604-672)
2- سَقسین؛سرزمینی در شمال ایران بوده است.
3-عراقِین؛در قدیم به ایران و عراق می گفتند.
4- قلـّاشی؛ آوارگی
